به بهانه گذر از روز جهانی عكاس گفتگویی با دارنده نشان عكس سال مطبوعات ایران بی بدیل دات كام: عكس ها را كه زیر و رو كنی هر كدام داستان ها دارند؛ داستان هایی تلخ و شیرین كه صحنه ای را روایت می كنند. در عكس ها باآنكه عكاس دیده نمی گردد اما عكس ها نشان دهنده دغدغه هایش است. نامی آشنا، در بین عكاسان دارد. عكاسانی كه دغدغه های مردم را می شناسند و آن ها را از قاب دوربین خود به چشم جهان می رسانند. به گزارش خبرنگار ایسنا، دو رشته عكاسی و ورزش را از كودكی دنبال كرده و عكاسی ورزشی هم حاصل همان روزها است؛ روزهایی كه دوربینش را به اردو می برده و شات به شات، لحظات جذاب اردو را به تصویر می كشیده. عكس هایش را هم به روزنامه های ورزشی می داده تا اینكه رفته رفته به عكاسی خبری و مطبوعاتی به خصوص در حوزه ورزش علاقه مند شده و در نهایت در سال 1384 به صورت حرفه ای وارد عكاسی خبری می گردد. از خاطراتش می گوید؛ از نخستین باری كه لنز دوربینش را به سمت فوتبال بانوان گرفته است. در سال 1391 به همراه نماینده AFC در یكی از بازی های لیگ فوتبال بانوان حضور پیدا می كند. در ابتدا به او اجازه عكاسی نمی دهند و این كار را ممنوع می خوانند. اما با حمایت نماینده AFC در خصوص اینكه پوشش بانوان به گونه ای است كه با آن در مسابقات خارج از كشور حضور پیدا می كنند، حراست فدراسیون ممانعت نمی كند و قابی جدید در بین تصاویر ورزشی باز می گردد. تا آن زمان از فوتبال بانوان عكاسی نشده بود و او آغازگر این مسیر بوده است؛ آغازگر یك رنسانس فوتبال بانوان. البته بعد از آن، عكاسان دیگری هم دراین راه به او می پیوندند اما او پایه ثابت بازی های فوتبال بانوان است. "در فوتبال بانوان به اندازه فوتبال آقایان امكانات وجود ندارد" این جمله را آریا جعفری با قطعیت تمام می گوید. "خودم ورزشكار هستم و دغدغه ورزشكاران را درك می كنم. روزی از نزدیك مشكلات تمرین بانوان به خصوص فوتبالیست ها آن هم در نبود امكانات را دیدم، تصمیم گرفتم در حد توان خود كمكشان كنم". كمك به این بانوان را با آنچه در توان دارد آغاز می كند، با عكاسی. "می توانم از لحظاتی عكس بگیرم كه شاید خیلی ها تصور نمی كنند اصلاً چنین لحظاتی می تواند در فوتبال بانوان شكل گیرد". باور دارد كه با آن عكس ها می توان فعالیت بانوان را نه تنها در فوتبال بلكه در دیگر رشته های ورزشی اطلاع رسانی كرد. تصاویر او و همكارانش نه تنها مردم را با ورزش بانوان آشنا می كند، بلكه در روحیه ورزشكاران هم اثرگذار است. ورزشكاران بارها در مصاحبه های خود اذعان كرده اند كه حضور عكاسان در بازی هایشان، انگیزه آن ها را چند برابر می كند، حس حرفه ای بودنشان را ارتقا می دهد و این چنین است كه تلاش و تلاششان بیش تر خواهد شد. از سویی دیگر وقتی ورزش بانوان كه در كشور حساسیت بالایی دارد در رسانه ها دیده می شود، باشگاه ها هم بر روی آن ها سرمایه گذاری خواهند كرد. اما در این میان فریاد عكاسان از ممانعت ها در آمده است. فریادی كه بارها به گوش مردم و مسئولان رسیده، اما پاسخی برایش نداشته اند. آریا جعفری كه خود یكی از عكاسانی است كه بارها این مورد را اظهار كرده، از نخستین حضورش برای عكاسی تیم سپاهان در لیگ بانوان می گوید؛ از اینكه حراست اداره كل ورزش و جوانان با اختیار خود و نه زیر نظر وزارت ورزش، مانع كار عكاسان شده است و آن ها تنها توانسته اند دو یا سه بازی سپاهان را در كل لیگ پوشش دهند. كاش یادآوری سختی های كار عكاسان نمكی بر زخم آن ها نباشد؛ كاش صدایشان شنیده شود و مرحمی اندیشیده شود تا كار در آینده برایشان آسان تر شود. چونكه آن ها زور بازویشان را در دكمه ای می فشارند كه برای آینده ورزش كشور مؤثر خواهد بود. آن ها با عكاس هایشان چشم ها را به سمت ورزش فرا می خوانند و شور و شوق را برای آن به ارمغان می آورند. "برایش دشوار می باشد تا در بین این همه عكس بهترین را انتخاب نماید، اما بهترین صحنه ای كه عكاسی كرده را لحظه قهرمانی تیم فوتبال بانوان آینده سازان می داند؛ چونكه تلاش آنان را در هر بازی دیده" و تاكید دارد "وقتی قهرمان شدند انگار خودم هم جام قهرمانی را بالای سر گرفته ام". بدترین صحنه را هم خداحافظی مهدی مهدوی كیا از فوتبال می داند. یك خداحافظی تلخ بعد از باخت پرسپولیس در مقابل سپاهان در بازی های جام حذفی. "آن صحنه را هیچگاه فراموش نمی كنم كه مهدی مهدوی كیا چهار گوشه زمین را می بوسید و با فوتبال خداحافظی می كرد و من از او عكس می گرفتم. چنین اسطوره هایی تكرار نشدنی اند و مدت ها طول می كشد تا افرادی مانند مهدی مهدوی كیا، علی دایی و امثال این ها كه با مردم همراه اند، به جامعه ورزشی بپیوندند". از پیوستن خودش به جامعه ورزشی می گوید و مرا به دوران كودكی اش می برد. "در نوزادی بر اثر یك اشتباه پزشكی و برای درمان زردی، آمپولی به پای راستش زده می گردد كه بر عصب پایش اثر می گذارد و رشد عضله و استخوانش را كم می كند. بعد از آن پزشكان به او پیشنهاد می كنند كه برای جلوگیری از انحراف ستون فقرات باید بدنش را با ورزش قوی نگه دارد؛ در غیر این صورت در سن 15 سالگی ویلچرنشین خواهد شد". آن روزها به قایقرانی جذب می شود؛ ورزشی كه برادر و پسرعموهایش در آن ملی پوش بوده اند. از 9 سالگی آغاز به تمرین می كند و كم كم آب و طبیعت همچون مادری مهربان او را در آغوش می كشد و یاری اش می كند. در سال 84 به عضویت تیم ملی قایقرانی در می آید، در سال 88 كاپیتان تیم ملی قایقرانی اسلالوم می گردد و الان نایب قهرمان آسیا است و رتبه هشتم جهان را دارد. عضو تیم ملی هر دو رشته كایاك و رفتینگ است. "هر كدام از رشته ها مشكلات خویش را دارد، اما بزرگ ترین مشكل آن ها خشكی زاینده رود است. زاینده رودی كه نه تنها بستری برای تداوم حیات نصف جهان بلكه مكانی برای تمرین ورزشكاران قایقرانی در اصفهان است و خشكی آن تمرین آن ها را دچار مشكل كرده است". " این ورزش كاملاً با آب درگیر است و تنها كاری كه می توان در نبود آب برای این ورزش انجام داد، بدنسازی است كه آن هم تا حدی جواب می دهد. برای یك الی دو هفته تمرین باید به سمت شمال و یا چهارمحال و بختیاری بروم و در این مدت خارج از شهر بمانم و تمرین كنم تا از رقیبان خود عقب نمانم". این ها را می گوید اما باز هم در نگاهش انتظاری موج می زند، انتظاری از جنس حیات، انتظار این سال های نصف جهان، انتظار جاری شدن رودی با نام زاینده رود... "شاید كمی ناراحتیم از این باشد كه دیگر محل تمرینی در شهر خودم ندارم، اما مردن طبیعت و زاینده رود بیش از هر چیز مرا آزرده كرده؛ البته شاید كمتر كسی این حس را درك كند چونكه جای من و یا حتی افرادی چون جانبازان شیمیایی جنگ تحمیلی نیستند كه نفسشان بسته به جریان آب زاینده رود باشد". تاكید دارد كه سلامتی خود را، راه رفتن را و دیده شدن در جامعه را مدیون زاینده رود و طبیعت زمین است و آب را مادر دوم خود می داند؛ مادری كه حیات مردمی به حیاتش بسته است و با جریانش نفس ها جریان دارند. آریا جعفری بعنوان یك اصفهانی و كسی كه سلامتی اش را از طبیعت به دست آورده، رفته رفته به محیط زیست علاقه مند شده و خویش را از بچه های محیط زیست می داند؛ كسانی كه برای مانایی محیط زیست تلاش می كنند و در بین دنیای صنعتی امروز، به دنبال حیات طبیعت اند. نه تنها برای طبیعت كشورش بلكه برای این كره خاكی و هر كه برای آن زحمت می كشد، هر چه در توان دارد انجام می دهد و این چنین است كه هر روز فعالیت هایش دراین حوزه گسترش یافته و بیش تر و بیش تر می گردد. فعالیت هایی كه در طول این چهار سال به خصوص برای پروژه سپیدرود انجام داده و سبب شده تا نشان قایقران سبز سال 1396 از جانب وزارت ورزش جوانان و فدراسیون قایقرانی، به او تعلق گیرد. نشانی كه تنها نام سبز را یدك نمی كشد بلكه حاصل فعالیت هایی است كه برای پشتیبانی از سبزی و حیات طبیعت شكل می گیرد و برای نخستین بار به یك ورزشكار در حوزه قایقرانی تعلق گرفته است. "پروژه سپیدرود در سه سال قبل به علت خسارت وارده به این رودخانه اجرا شده" و آریا به همراه دوست خود دانیال توحیدی، 165 كیلومتر از كردستان تا دریای خزر را پیمایش كرده است. این پروژه كاملاً زیر نظر سازمان محیط زیست است و یك پروژه محیط زیستی به حساب می آید و "دغدغه بچه های محیط زیستی دغدغه من است و مشكلات آنان را مشكلات خود می دانم". "یك بخش از كار خبرنگار و عكاس خبری، انعكاس درد اجتماع است. جای تأمل دارد كه كسی این همه درد را ببیند، به روی خود نیاورد، سكوت كند و همینطور فضای مجازی و شبكه های اجتماعی را جایی برای به اشتراك گذاشتن تصاویر روزمره خود بداند. وقتی می توان از فضای مجازی برای فرهنگ سازی بهره برد كه با استقبال هم روبرو می شود، وظیفه انسانی هر كسی است كه این كار را انجام دهد". از آرزوهای دوران كودكی می گوید، از اینكه همیشه دوست داشته یك عكاس و یك ورزشكار خوب باشد. كمی كه بزرگ تر می گردد آرزوی المپیك و گرفتن مدال می كند اما مهم ترین آرزویش فارغ از این ها است. "مهم ترین آرزوهایم تابحال این بوده كه كسی را از خود نرنجانم، به همه خوبی كنم و از همه خوبی ببینم". خدا را برای تحقق این میزان از آرزوهایش شاكر است، آرزوهایی كه بوی انسانیت می دهد، بوی مردانگی... انگار از كودكی می دانسته كه جامعه در چه حوزه ای و به چه میزان به او نیاز دارد.... آخرین نشانی كه دریافت كرده "نشان عكس سال مطبوعات ایران" در بخش مجموعه عكس ورزشی است، نشانی كه می تواند یكی از مهم ترین اتفاقات دوران عكاسی هر عكاس خبری باشد. این جشنواره در پنج بخش پرتره، محیط زیست، خبری، مستند و ورزشی برگزار شده است و 256 عكاس با عرضه 3100 عكس در 179 مجموعه در این جشنواره به رقابت پرداخته اند. آریا جعفری در بین عكس هایش، تصاویر فوتبال بانوان را برای رقابت برمی گزیند، تصاویری كه برای نخستین بار خود دوربینش را به سمت آن گرفته؛ تصاویری از جنس بانوان این سرزمین كه تنها به دنبال توجه به توانایی هایشان هستند. آریا برای گرفتن چنین تصاویری سال ها كوشیده و بی مهری هایی هم دیده است. "این چند سال در كار خود بی مهری های زیادی دیده ام. وقتی شرایط آن طرف را برای ورزش و یا عكاسی خبری می بینم در فكر فرو می روم كه اگر ما در این محیط ورزش و كار می نماییم پس آن ها چه می كنند؟ سطح اختلاف بسیار فاحش است و قابل مقایسه نیست". آریا جعفری سال ها به واسطه ورزش، تفریح و یا كار خود در كشورهای خارجی همچون آمریكا و استرالیا ساكن بوده و حتی اقامت آمریكا را داشته است اما تاكید دارد كه "تنها به خاطر كشورم تصمیم گرفتم كه در ایران بمانم، شانه خالی نكنم و برای ساختنش تلاش كنم". "به عنوان عكاس خبری هیچ انتظاری از مسئولان حوزه ورزش نداریم" و تنها از آن ها می خواهد كه جلوی كارشان گرفته نشود چونكه باور دارد كه اگر ورزش زنان دیده نشود پیشرفت ایران در این حوزه در دنیا بسیار كند خواهد بود و تاكید دارد كه "بگذارند كارمان را بكنیم، چونكه كار ما چیزی جز ثبت لحظات ورزشی یا افتخارآفرینی زنان در ورزش نیست". گزارش از الهه حسنی- خبرنگار ایسنا اصفهان 1397/05/30 14:16:05 5.0 / 5 2685 تگهای خبر: اثر , جشنواره , داستان , عكاسی این مطلب را می پسندید؟ (1) (0) تازه ترین مطالب مرتبط بزرگداشت فرانتس کافکا در جشنواره کارلوی واری پاسخ به ابهامات انجمن طراحان گرافیک مصر مجسمه سرقت شده ی فرعون را پس گرفت نمایش فیلم های درام و فانتزی در فصل نهم ششمین پاتوق فیلم کوتاه نظرات بینندگان در مورد این مطلب نظر شما در مورد این مطلب نام: ایمیل: نظر: سوال: = ۳ بعلاوه ۱