بی بدیل  - Bibadil
31 فروردین 1403   19 آوریل 2024
نام کاربر:
کاربر مهمان



به جامعه مجازی بی بدیل بپیوندید... ورود ثبت نام

پرویز بهرام كه بود؟

پرویز بهرام كه بود؟ بی بدیل دات كام: بزرگ بود و از اهالی امروز بود. نقش های ماندگارش را با دقت و وسواس خاصی انتخاب می كرد و با زدن مهر صدایش بر روی آنها، جانی باردیگر به نقش ها می بخشید. پرویز بهرام را می گوییم؛ مردی بزرگ از خانواده دوبله كه عالم هنر امروز برای همیشه او را از دست داد. دوبله مانند او را دیگر نخواهد شنید. همچنان كه صدای بهرام زند، حسین عرفانی، مهدی آرین نژاد و محمد عبادی كه همگی اخیرا رفتند، دیگر تكرار نشد.


در سال ۱۳۱۲ در محله خونگاه تهران به دنیا آمد. پدرش در بابل كار می كرد و او را هم به بابل بردند و شناسنامه اش را هم در بابل گرفتند؛ برای همین خیلی ها فكر می كنند متولد مازندران است. با این وجود خودش می گوید، همه جای ایران سرای من است.
پدر پرویز بهرام مجسمه ساز بود و در بابل كار می كرد. دو سالی را در بابل به همراه برادر كه بزرگتر از اوست، زندگی می كند. به حدی بابل را دوست دارد كه تا مدت ها هر شب جمعه به آنجا سفر می كند. مادرش هم با اینكه آذری زبان بود ولی هر شب جمعه به بابل می رفت.
او دوران كودكی و نوجوانی اش را چنین روایت می كند: «پدرم من را به سر كار می برد و من دوست داشتم مجسمه سازی را یاد بگیرم ولی خب مجسمه ساز نشدم، البته علاقه خیلی زیادی هم به حرفه پدرم نداشتم، پدرم انسانی اهل هنر، خوش بیان و خوش اخلاق بود و شب ها كه همه دور هم بودند قصه هایی از ویكتور هوگو می خواند و محتوای قصه را با شرایط آن روز تهران تطبیق می داد، پدرم هرچند خیلی جدی بود ولی هیچوقت ما را تنبیه نمی كرد.»
بعدها پرویز بهرام هم شیوه پدر را در تربیت ادامه می دهد. پسرش پیانیست است، وقتی خبرنگار ایسنا از او می پرسد كه كوشش كرد پسرش را وارد عرصه دوبله كند، پاسخ مثبت می دهد و در عین حال چنین می گوید: سال ها پیش او را به دوبله بردم اما وقتی دیدم علاقه ای ندارد اصراری برای ماندنش نداشتم.
«دو سالی را به مكتب خانه رفتم و بعداً به دبستان عنصری رفتم، اصلاً فضای مكتب خانه خوب نبود چون بچه ها را تنبیه و تحقیر می كردند و مجموعاً فضای بدی داشت، هیچی یاد نمی دادند و فقط آقایی می آمد صحبت می كرد و حداقل در مكتب خانه ای كه من می رفتم خبری از قرآن، حافظ و سعدی نبود، ولی دبستان عنصری خوب بود، البته تغییر در شخصیت من نداد.»
بهرام در مقطعی از زندگی به سبب جدایی پدر و مادرش نزد مادربزرگ خود زندگی می كند و رابطه خوبی بین آن دو برقرار می شود. «مادربزرگم خیلی به من علاقه داشت و من هم خیلی دوسش داشتم.»
او زمانی كه دانشكده ادبیات می رفته و كار تئاتر می كرده، ازدواج می كند و یك پسر به نام كامبیز از همسر اولش دارد كه بعدها به آمریكا سفر می كند. با همسر دومش در رادیو آشنا می شود.
اما بهرام چگونه وارد عرصه هنر شد؟ از وی در این زمینه چنین نقل شده است:
«زمانی كه به دبیرستان خاقانی می رفتم با مرحوم حمید سمندریان دوست بودم و هر دو ما به كلاس آقای عبد الحسین نوشین می رفتیم و از همان جا من كار تئاتر را شروع كردم و در دبیرستان هم در رینگ بوكس نمایشنامه اجرا می كردیم و قبل از اینكه مشغول كار هنر و تئاتر بشوم فقط نزد پدرم كار مجسمه سازی كرده بودم.
عبدالحسین نوشین تئاتر را به صورت حرفه ای در ایران شروع كرد و خود من به تئاتر علاقه زیادی داشتم و مرحوم سمندریان هم علاقه داشت و بعداً برای ادامه تحصیل به آلمان رفت، من در آن زمان خیلی تئاتر می دیدم و بعداً آقای معینیان صدای من را روی فیلم ها شنیده بودند و دعوتم كردند كه من از دوبلاژ به رادیو رفتم.»
سال ۲۴ صدای پرویز بهرام كشف و زمینه ای فراهم می شود كه او را به یكی از صداهای ماندگار ایران زمین تبدیل كند.
«دوستی داشتم به نام آقای هوشنگ لطیف پور كه با جعفر والی و آقای رضایی در لاله زار بودند و روزی بر حسب تصادف با هم رودررو شدیم و به محض اینكه صدای من رو شنید من را به دوبلاژ بردند كه سال ۱۳۲۴ بود، قبل از آن در زمان تئاتر كسی در مورد صدای من صحبت نكرده بود.
در آن زمان بسیاری از فیلم ها را برای دوبله به ایتالیا می بردند و بین ما و ایتالیا در دوبلاژ رقابت وجود داشت، حتی من را به ایتالیا دعوت نمودند و در امتحان هم قبول شدم، اما چون مادرم تنها بود اظهار داشت كه نرو، در آن زمان امكانات و تكنیك در ایران پایین بود، اما امروزه تكنیك خیلی بالا است و با اینكه امكانات محدود بود كار برای من خیلی جذاب بود.
در آن زمان صاحبان فیلم، فیلم های كشورهای مختلف را می خریدند و حتی افراد را برای دوبله خود صاحبان فیلم انتخاب می كردند كه در آن زمان جعفر والی، لطیف پور و ایرج دوستدار در كار دوبله بودند.»

بهرام در دوره ای فعالیت می كرده كه درآمد دوبله بالاتر از بازیگری بود. خودش گفته است: «من اهل طنز و كمدی نیستم و در كارم آدم جدی هستم، نخستین فیلمی كه صحبت كردم جای یك هنرپیشه فرانسوی به نام ژان ماره بود و از ابتدا با دوبله شخصیت اول آمدم و همیشه جای نقش اول صحبت می كردم و بیشتر ما هنرپیشه تئاتر بودیم كه به دوبله آمدیم و بعداً خیلی ها مانند آقای جعفر والی به تئاتر برگشتند ولی من در دوبله ماندم و از تئاتر فاصله گرفتم.
اینكه حاضر شدم بازیگری در تئاتر را كنار بگذارم و به دوبله بپردازم دلیلش هم مادی است و هم معنوی كه موجب می شد مردم سینما بیشتر بروند و از نظر مادی درآمد بیشتر از بازیگری بود و بعداً خیلی ها وارد دوبله شدند.»
بهرام فارغ التحصیل رشته حقوق است. ۴۲ سال كار وكالت كرد و بازنشسته شد و جالب اینكه صدای خوبش بر موفقیت در حوزه وكالت هم موثر بوده است.
«در آن زمان خیلی ها به من می گفتند بیان خوبی داری، پس دوست داشتم كار وكالت انجام بدهم و بیشتر پرونده هایی كه وكالت آنرا بر عهده می گرفتم جنایی بود و رشته حقوق دانشگاه تهران را انتخاب كردم، البته روحیه هنری و كار جنایی مغایر با هم است ولی خب علاقه داشتم، البته اگر الان به همان زمان برگردم تنها دوبله را انتخاب می كنم حرفه های دیگری كه داشتم فقط از روی علاقه بود و تنها عاشق دوبله بودم من عاشق سینما و مخاطب زیاد آن هستم.»
«خیلی ها صدای من را تقلید كردند، اما موفق نشدند و ناراحت هم می شدم از اینكه صدای من را تقلید می كنند، حتی یكی از این افراد را در اصفهان كه پرونده وكالت داشتم دیدم و به او گفتم چرا ادای من را درمی آوری كه گفت صدای من را خیلی دوست دارد، البته صدای خودش هم خوب بود.
كانون وكلا در آن زمان از من ایراد می گرفت كه چرا كار هنری انجام می دهی، برای همین رادیو را رها كردم و به سبب اینكه بعضی از موكلینم در شهرستان بودند و باید برای دفاع به آنجا می رفتم، نمی توانستم در رادیو حضور داشته باشم.»
البته بهرام در رادیو فقط بعنوان نقش خوان حضور داشت. او با برنامه های طنز و كمدی بامداد های جمعه همكاری نمی كرد و تنها در برنامه «داستان شب» كه جمعه شب ها پخش می شد كار جدی انجام می داد.
او مدت كوتاهی در تئاتر تهران فن بیان درس می داد و برای مطالعه در هنر ارزش زیادی قائل بود.
«هنر علاقه شخصی من بود كه ناگزیر باید مطالعه می كردم و دلیلش این بود كه احساس می كردیم كسی كه در كار هنر است باید سواد بالایی داشته باشد و باید زبان انگلیسی بلد باشد و حتی من رابطه بسیار خوبی با شعر دارم و شعر زیاد می خوانم.»
از پرویز بهرام نقش های ماندگاری در فیلم های جاودان به جا مانده است. مرد سوم، اتللو و همشهری كین كه همگی از آثار اورسن ولز كارگردان سرشناس آمریكایی هستند، همچون این كارهاست.
او با اشاره به صحبتش بجای اورسن ولز در فیلم «مرد سوم»، گفته است: من اورسن ولز را دوست دارم كه در فیلم مرد سوم جای او صحبت كردم. البته بعداً خیلی ها جای اورسن ولز حرف زدند، تصورم این نبود كه هر جایی كه اورسن ولز هست من باید صحبت كنم و در فیلم «همشهری كین» من مدیر دوبلاژ بودم و نقش اورسن ولز را به آقای ناظریان دادم، هیچوقت با بازیگرانی كه جای آنها صحبت كردم برخوردی نداشتم.»
بهرام در چند كار دیگر هم بجای اتللو صحبت كرده است. صداپیشگی بجای لورنس اولیویه (هنری هشتم، اتللو) و آنتونی هاپكینز (تله تئاتر اتللو) همچون این كارهاست.
او بجای جیمز میسون در ژولیوس سزار ساختهٔ جوزف ال منكیه ویچ و مادام بوواری ساختهٔ وینسنت مینه لی هم صحبت كرده است.
صدای بهرام بر نقش هربرت لوم در جنگ و صلح ساختهٔ كینگ ویدور و جیسون روباردز در فیلم فیلادلفیا به كارگردانی جاناتان دمی هم به یادگار مانده است. وی در سریال بینوایان هم در نقش ژان والژان صداپیشگی كرده است.
اما در كنار همه این نقش های مهم و به یادماندنی، بسیاری پرویز بهرام را بعنوان راوی مستند «جاده ابریشم» می شناسند.
«برای من خیلی عجیب بود كه یك فیلم مستند این قدر محبوب شده است و خیلی ها من را صدای «جاده ابریشم» می دانند و بعد مستند «مسلمانان» را گفتم و هر دو این مستندها را دوست دارم، ولی جاده ابریشم خیلی بیشتر از نقش هایی كه دوبله كردم موثر بود و ماندگار شد.»
پرویز بهرام در چند فیلم و سریال ایرانی هم صداپیشگی كرده است كه همچون آنها «مختارنامه» است.
او درباره حضورش در سریال «مختارنامه» چنین گفته است: «آقای میرباقری من را دعوت به كار كرد و من هم قبول كردم كه در مختارنامه صحبت كنم و در میان دیگر فیلم های ایرانی واقعاً برای فیلم مختار زحمت زیادی كشیده شده بود و من هم با علاقه نریشن این سریال را گفتم.»
با همه عشق و علاقه ای كه پرویز بهرام به دوبله داشت اما او هم همانند اغلب همكارانش از بی توجهی به این حوزه رنج می برد. بدین سبب وقتی با این پرسش مواجه می شود كه چه چیزی او را در زندگی ناراحت می كند، می گوید: ناهماهنگی روزگار به مدلول بی نظمی و مسائل مادی و معنوی من را عصبی می كند. انتظارات من به لحاظ مادی از شغلم برآورده نشده است و امروز باید در شرایط بهتری زندگی می كردم، مانند افرادی كه در دیگر كشورها كار دوبله انجام می دهند و زندگی خوبی دارند، البته هنر دوبله ایران به اعتراف شرق و غرب در دنیا اول است ولی افرادی كه در كشورهای دیگر در كار هنر هستند وضعیت خوبی دارند.»
و درانتها پرویز بهرام رابطه خوبی با نسل جوانی كه وارد دوبله شدند داشت و می اظهار داشت: «حرف درست نیست و برعكس است و دوبلورهای جوان در فضای خوبی كار می كنند.»
مرحوم بهرام دوست داشت اگر قرار باشد فردی كه درباره اش صحبت می كند را انتخاب نماید، آنها دوبلورهایی چون منوچهر والی زاده، منوچهر و فریدون اسماعیلی، شهراد بانكی و زویا خلیل آذر باشند.




منبع:

1398/03/06
19:32:38
5.0 / 5
2002
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب
نظر شما در مورد این مطلب
نام:
ایمیل:
نظر:
سوال:
= ۲ بعلاوه ۳
تمام حقوق معنوی سایت بی بدیل طبق قوانین مالکیت معنوی محفوظ میباشد
درباره ما  پیشنهادات  تبادل لینک
سایت بی بدیل دات کام  ،