۶۸ ثانیه در ذهن یک شخصیت امید نیاز از نمایش جدیدش می گوید به گزارش بی بدیل دات کام، در نمایش 68 ثانیه پس از تو، مخاطب با ذهن و وجدان انسانی مواجه می شود؛ امید نیاز در رابطه با فرم سورئال و روشهای فنی اجرایی توضیح داد. خبرگزاری مهر، گروه استان ها، کوروش دیباج: در سالهای اخیر، تئاتر ایران شاهد گرایش بیش از پیش به آثار روان شناسانه و سورئال بوده است؛ آثاری که نه تنها به روایت داستان، بلکه به بررسی لایه های ذهنی و روانی شخصیت ها و حتی مخاطب می پردازند. این نوع نمایش ها تلاش می کنند تجربه ای چندبعدی از زمان، وجدان و احساسات انسانی عرضه کنند و تماشاچی را نه تنها در سطح روایت، بلکه در عمق ذهن و عاطفه شخصیت ها همراه کنند. در این راه، دغدغه های نسلی، بحران های اخلاقی و پرسش های فلسفی به ابزارهایی برای خلق تجربه نمایشی تبدیل می شوند و فرم و تکنیک اجرایی، نقشی هم ارز با متن و محتوا پیدا می کند. نمایش «۶۸ ثانیه پس از تو» جدیدترین تجربه امید نیاز دراین خصوص است؛ اثری که با تأکید بر عذاب وجدان، خودفریبی و چالش های اخلاقی انسان، ذهن تماشاچی را وارد بازی پیچیده ای از زمان و روایت می کند. در این گفت و گو، امید احتیاج به تفصیل درباره ی ایده، پروسه خلق اثر، انتخاب فرم سورئال، رویکرد روان شناسانه و نیز چالش های فنی و اجرائی نمایش سخن گفته و تجربه ای از مواجهه تئاتری انسان با وجدان و تصمیم های اخلاقی را به اشتراک گذاشته است. عدد ۶۸ در عنوان نمایش چه معنا یا کارکرد نمادینی دارد و چرا این زمان خاص را برای نام گذاری انتخاب کردید؟ عدد ۶۸ در واقع اشاره به اختلاف زمانی یک اتفاق دارد. قصه درباره ی شخصیتی است که مرتکب عملی شده، عملی که اگر قبل از مرگ همسرش انجام می داد «خیانت» محسوب می شد و اگر بعد از مرگ او انجام می داد، دیگر خیانت نبود. اما او نمی داند دقیقاً در چه لحظه ای، قبل یا پس از آن حادثه، این اتفاق افتاده است. این فاصله ی زمانی ۶۸ ثانیه، همان مرز میان گناه و بی گناهی، میان وجدان و خودفریبی است. ما در نمایش در واقع وارد مغز این انسان می شویم و ۶۸ ثانیه از ذهن او را در ۶۸ دقیقه اجرا می بینیم. از طرف دیگر، «۶۸» کنایه ای هم دارد به انسان های دهه شصتی و چالش های نسلی که درگیر تردید، اضطراب، مسئولیت و فشارهای روانی مداوم است. چرا تصمیم گرفتید چنین موضوع تلخ و روان شناسانه ای را برای اجرا انتخاب کنید؟ مهم ترین مسئله در انتخاب هر اثر برای من «ضرورت اجرا» ست. اینکه آیا موضوعی که می نویسم دردی را بازتاب می دهد یا فقط مقرر است اجرا شود. حدود یک سال ونیم نگارش این نمایشنامه طول کشید و برای آن از چند روانشناس همچون خانم دکتر مه مهری فاتحی مشاوره گرفتم. با بررسی پرونده های روان شناسی متوجه شدیم بیشترین موضوع رفتن به تراپیست ها مسئله «خیانت» است؛ اما نه فقط خیانت عاطفی، بلکه خیانت به خود، به آرزوها، به مسیر زندگی. نمایش من درباره ی همین است؛ درباره ی انسانی که در درونش دادگاهی برپا کرده تا ببیند حق با خودش بوده یا نه. ما همیشه از حقیقت چند ثانیه عقب هستیم و این همان فاصله ی ۶۸ ثانیه ای است که قصه بر آن بنا شده است. نمایش شما بر محور عذاب وجدان، خودفریبی و خطای انسانی است. کدام یک برایتان درام اصلی به حساب می آید و چرا آنرا سورئال روایت کردید؟ نمی توان بین این سه مرز مشخصی گذاشت. خیانت سرچشمه ی همه ی این احساسات است و خودفریبی و عذاب وجدان پیامد آن. اما چون در این نمایش با ذهن انسانی مواجهیم که گرفتار بحران روانی است، نمی شد آنرا رئال روایت کرد. ما در واقع ذهن یک انسان را می بینیم، جایی که زمان و منطق خطی وجود ندارد. بنابراین فرم سورئال به من اجازه داد تا درونی ترین لایه های ذهن او را نمایش بدهم؛ جایی که کابوس، واقعیت و خیال درهم می آمیزند. از بیرون ممکنست کار رئال به نظر برسد، اما در حقیقت همه چیز درون ذهن کاراکتر می گذرد. آیا میتوان گفت «۶۸ ثانیه پس از تو» اثری با رویکرد تئاتر درمانی یا سایکودرام است؟ در این اثر رگه های روان شناسی و طرح واره های ذهنی بسیار پررنگ اند، حتی بالاتر از نمایش «اول شخص مفرد». در عین حال من نمی خواستم آنرا مستقیماً «سایکودرام» بنامم، چون هدفم درمان نبود بلکه مواجهه بود. تماشاگران من سه گروه اند: کسانیکه خیانت کرده اند، کسانیکه خیانت دیده اند و کسانیکه هنوز تجربه اش نکرده اند. هرکدام از این گروه ها در رویارویی با نمایش گرفتار تأمل یا تطهیر درونی می شوند. شاید کسی با اشک سالن را ترک کند، اما این اشک از جنس بیداری است، نه شکست. نمایش شما اثری تلخ است. چگونه این تلخی را برای تماشاچی قابل تحمل کرده اید؟ تلخی هم جزئی از مزه های زندگی است؛ مثل قهوه، تلخ است اما بیدارکننده. من اهتمام کردم تلخی نمایش کارکرد داشته باشد، نه فقط آزاردهنده باشد. به این علت از مهارتهای ویدیوآرت، صحنه ی بطورکامل مینیمال و بازیهای دقیق بهره برده ام. تمام اجرا در یک وان اتفاق می افتد؛ وان نماد خلوت و تقصیر است. طراحی صدا توسط احسان بنی طبا انجام شده که از استعدادهای برجسته در حوزه موسیقی معاصر و طراحی صداست. او توانسته با بهره گیری از ساندآرت، ذهن آشفته و اضطراب آلود شخصیت را برای مخاطب ملموس کند. از منظر فنی و اجرایی، این نمایش چه تفاوتی با آثار پیشین شما دارد؟ این اثر متفاوت ترین کار من تا امروز است. از نظر فرم، محتوا و میزان تکنیک اجرایی، هیچ شباهتی به آثار قبلی ام ندارد. فیلم تمرین کار را برای چند فستیوال بین المللی ارسال کرده ام و تا حالا سه فستیوال از پنج فستیوال مورد نظر، تمایل خودرا برای پذیرش اثر در سالهای ۲۰۲۶ و ۲۰۲۷ اعلام نموده اند. در این نمایش از همه تجربیات 12 ساله ام در اروپا بهره برده ام تا اثری جهانی بسازم؛ کاری که داد نمی زند، شعار نمی دهد، اما درونی و عمیق با انسان معاصر گفتگو می کند. چرا اجرای نخست را در اصفهان روی صحنه بردید، نه در تهران یا خارج از کشور؟ من سال ها برای تئاتر اصفهان کار کرده ام و حس می کنم به این شهر بدهکارم. با آنکه گاهی از مسؤلان شهری دلگیرم، اما مردم اصفهان برای من مثل خانواده اند. همان گونه که آدم دلش می خواهد مادرش در ردیف اول بنشیند، من هم خواستم این کار از شهر مادری ام شروع شود. اجرای تهران هم در پاییز پیش رو خواهد بود، اما «۶۸ ثانیه پس از تو» برای من نوعی ادای احترام به مردم و مخاطبان اصفهان بود؛ کسانیکه سال ها پای تئاتر ایستاده اند. در پایان، تماشاچی بعد از دیدن نمایش شما با چه حسی سالن را ترک می کند؟ با حال خوب نمی رود، اما با حال بد مفید بیرون می آید! مثل وقتی که آنتی بیوتیک می زنید و تب می کنید، اما در نهایت درمان می شوید. نمایش من شکلات نیست؛ تلخ است اما برای بیداری تولید شده. تماشاگر پس از دیدن این نمایش به خودش رجوع می کند، به تصمیم هایی که گرفته یا مقرر است بگیرد. شاید با چهره ای غمگین از سالن بیرون بیاید، اما غمگینی اش از جنس آگاهی است؛ غمی که نوید بهار می دهد. مشخصات نمایش «۶۸ ثانیه پس از تو»: نویسنده، کارگردان و بازیگر: امید نیاز تهیه کننده: پرویز پرستویی آهنگساز و طراح صدا: احسان بنی طبا ویدیوآرت: نهال کاوند دستیار کارگردان: آریا شیراسماعیلی مجری طرح: بهمن مارانی طراح گرافیک: علیرضا عسگری فر طراح گریم: مونس پورفاتحیان به طور خلاصه قصه در رابطه با ی شخصیتی است که مرتکب عملی شده، عملی که اگر پیش از مرگ همسرش انجام می داد خیانت محسوب می شد و اگر پس از مرگ او انجام می داد، دیگر خیانت نبود. تماشاگران من سه گروه اند: کسانی که خیانت کرده اند، کسانی که خیانت دیده اند و کسانی که هنوز تجربه اش نکرده اند. تمام اجرا در یک وان اتفاق می افتد؛ وان نماد خلوت و تقصیر است. 1404/07/21 10:55:32 5.0 / 5 8 تگهای مطلب: آهنگ , ابزار , اثر , بازی این مطلب بی بدیل را می پسندید؟ (1) (0) X تازه ترین مطالب مرتبط حافظ به آدم امید می دهد، مثل همه ایرانیها کدام کنسرت ها تا پایان مهر به روی صحنه می روند؟ چالش پرسش های خیلی آسان صد یوسف پیامبر همچنان مخاطب دارد برنامه های دولت برای موسیقی تئاتر یک جایزه به جشنواره فجر افزوده شد نظرات بینندگان در مورد این مطلب نظر شما در مورد این مطلب نام: ایمیل: نظر: سوال: = ۹ بعلاوه ۳